Esincim,

Bundan 3 yıl önce ablan Ezgi 11 yaşına girdiğinde aşağıdaki yazıyı yazmıştım.

http://erdemyurdanur.com/2012/03/03/ezgi-11-yasinda/

Aradan nasıl geçtiğini anlamadığım 3 yıl geçti ve sen de 11 yaşına girdin. İkinci çocuk olmanın artıları da eksileri de var. Örneğin önceki yazımda anlattığım gibi ablanın poposunu yıkarken boğmak gibi durumları sende yaşamadık, çünkü ablan sayesinde oldukça fazla deneyim kazanmıştık. Ancak itiraf etmeliyim ki, bir yandan da bir çok hevesimizi ablan sayesinde gidermişiz. Bu yüzden senin daha az bebeklik fotoğrafın ve videon var, ama bu seni daha az sevdiğimiz anlamına gelmiyor tabi ki.

Her zaman kız çocuklarım olsun istemiştim, iki kız babası olarak dünyanın en şanslı insanlarından birisi olduğumu düşünüyorum. Hem de sizin gibi birbirlerinden son derece farklı özellikleri olan çocuklar olduğunuz için daha da şanslıyım sanırım.

Sen her zaman ablanın aksine çok temkinli bir çocuk oldun. Ablan en riskli sporları, oyunları, aletleri hiç düsünmeden öğrenirken, seni bunları denemen için zorlamak bile mümkün olmadı. O kadar temkinliydin ki, normal çocuklar gibi değil, poponun üzerinde kendine özgü şekilde emekliyordun.

Bir yandan aşırı derecede mükemmelliyetçi olduğun, 2 yaşına kadar konuşmayıp, sonrasında konuşmaya cümle kurarak başlamandan belli olmuştu.

Hayatı her zaman çok ciddiye alıp, hala bir saniyesini bile boşa geçirmemeye çalışıyorsun. Çok küçük yaştan bu yana uykuyu zaman kaybı olarak görerek, her anını ya kitaplarla, ya bilgisayar oyunları ile dolduruyorsun. Seninle sohbetlerimiz bir çocukla değil de bir yetişkinle sohbet gibi oluyor hep. Kurduğun cümleler ve kullandığın mantık zaman zaman bütün aileyi şaşırtıyor.

Söylediğimiz her şeyi mantık süzgecinden geçirip ondan sonra uygulaman nedeniyle sana mantıklı gelmeyen herhangi bir şeyi yaptırmak hiç mümkün olmadı. Örneğin, 1.5 yaşındayken, bağımlısı olduğun ve hiç bırakamayacağını sandığımız yalancı memeyi, neden bırakman gerektiğini anlatınca, kendin gidip çöp kovasına atmış ve bir daha istememiştin.

Ablan için yazdığım yazıdan sonra, hayatımızda çok önemli değişiklikler oldu. 1.5 yıl önce İstanbul’da arkada evimizi, şehrimizi, okulumuzu, işimizi, arkadaşlarımızı bırakıp yepyeni umutlarla Londra’da yeni bir eve, şehre, okula, arkadaşlara geldik. Gelirken en büyük kaygımız sizlerin buraya uyum sağlayıp sağlayamayacağınızdı. Ama sizler olabilecek en az sorunla bu süreci çok iyi atlattınız ve buradaki hayatınızdan memnun olduğunuzu görmek bizi de çok mutlu ediyor şimdi.

Buraya gelirken ikinizin de İngilizce bilgisi son derece sınırlıyken, şimdi bizim hatalarımızı düzeltmeye başladınız. İnsanın özellikle de 45 yaşında ailecek kendi ülkesinden kopup başka bir ülkede yaşamaya gelmesi çok kolay verilecek bir karar değil. Biz bu kararı verirken herkesin sandığı gibi sadece sizler için vermedik. Bizler bu kararı aynı zamanda kendimiz için de verdik. Çünkü sağlıklı bir aile olabilmek için sağlıklı bir toplumda yaşayan sağlıklı bireyler olabilmek gerekiyor. Ama ne yazık ki bizim ülkemiz sağlıklı bir toplum olma özelliğini çoktan yitirdi. Kısacası kendi akıl sağlığımızı korumak için geldik buraya.

Bu nedenle sizlere bırakacağımızı düşündüğüm en büyük miras, özgür, sorgulayan, araştıran, bilime, sanata, emeğe her şeyden daha fazla değer veren, gökten indiği iddia edilen masallardan uzak bir toplumda eğitim almanızı sağlamak olacak. Sizlerin böyle bir eğitim alması için elimizden gelen her türlü maddi ve manevi desteği sağlayacağız.

Sizlerden beklentimiz ise, biz dahil hiç kimseye borçlu olduğunuzu düşümeden, diğer insanlara, diğer canlılara, doğaya saygı ve sevgi duyan bireyler olmanız. Bir insanın diğer insanlar acı çekerken mutlu olması yapaydır bana göre. Hayatınızı bireysel mutluluklarınız yanında arkadaşlarınızla, çevrenizle, tüm dünyayla paylaşabileceğiniz mutluluklar yakalamak peşinde koşarak geçirmenizi diliyorum. Asıl mutluluğu bu büyük koşu sürecinde yaşayacağınız küçük mutluluklar ile yakalayacağınızı göreceksiniz.

Seni çok seviyorum ve nice güzel yaşlar diliyorum.

Categories: Anılar, Bütün Yazılar