Bloğumdaki kategorilerden birisi Biyografiler ancak bugüne kadar sadece bir kişiyi yazabilmişim, o da 5 yıl önce. Halbuki bu ilk yazıyı düşündüğüm sırada yazmak istediğim bir çok kişi vardı aklımda, sonra araya başka konular girdi ve yazamadım. Şimdi düşününce aslında zamanı sonsuzmuş gibi yaşarken bir çok önemli konuyu anlamsız yere erteliyoruz.

Mehmet Hacıyanlı

Mehmet benim 40 yıllık dostum. Uşak’ta kiracısı olarak üst katında oturduğumuz çok sevgili ev sahibimiz Naciye Teyze’nin, Salihli’de oturan kız kardeşinin benden bir yaş küçük oğlu. Tatillerde diğer teyzesinin oğlu Levent ile birlikte sık sık Uşak’a teyzelerini ziyarete gelirler ve sürekli birlikte zaman geçirirdik.

Sokakta futbol oynamak en büyük zevkimizdi. 40 yıldır her bir araya gelişimizde mutlaka konusu geçer o günlerin. Ben Liverpool’u tutardım, o zamanlar müthiş bir takımdı, Kaleye geçince Clemence olurdum, forvete geçince Dalglish. Mehmet ise Brezilya milli takımını tutar, kaleye geçince Leao, forvete geçince Rivelino olurdu. Levent ise Almanya milli takımını tutar, kalede Maier, forvette Bonhof olurdu. O zamanlar Aston Villa, Nothingam Forest, Ajax bunlar efsane takımlardı. Dünya kupası, Avrupa şampiyonaları bizim için bir şölen olurdu. Tek oyuncağımız plastik bir toptu ama çok mutluyduk. Ne güzel günlerdi.

Mehmet, okulları benden bir yıl geriden olmak üzere Salihli’de okudu. O Salihli’de ben Uşak’ta çok iyi öğrencilerdik. Ben 1985’te Boğaziçi’ne gidince onun da oraya gelmesi için ikna etmeye çok uğraştım ama o son anda doktor olmayı seçti. 1986 yılında Hacettepe İngilizce Tıp bölümüne girdi ve yine ayrı şehirlerde okuduk. Ben 1990 yılında okulu bitirip bilgisayar mühendisi olarak Arçelik’te çalışmaya başladığımda o hala öğrenciydi. 1993’de Hacettepe’yi bitirip, 9 Eylül Üniversitesinde genel cerrahi uzmanlığı için geçen 5 yıl daha ve sonunda 1998 yılında artık uzman bir doktordu.

2005 yılında Doçent, 2014 yılında da Profesör oldu. 2006 yılında Amerikan Cerrahlar Koleji tarafından her yıl dünyada 40 yaş altındaki sadece 10 cerraha verilen Uluslararası Misafir Bursunu kazanarak bir süre Amerika’da kaldı. Şu anda Türkiye’nin en büyük kamu hastanelerinden birisi olan İzmir Katip Çelebi Üniversitesi Atatürk Eğitim ve Araştırma Hastanesi Genel Cerrahi Bölümü’nün başkanıdır.

Yıllardır İzmir’e her gittiğimde, mutlaka bir fırsat yaratmaya çalışır ve Mehmet’i de görürüm. 1993’den bu yana 26 yıldır İzmir’de ameliyat etmediği restoran sahibi kalmadı sanırım, çünkü hangi restorana gitsek en iyi masa bize verilir, en özel mezeler ve balıklar bize pişirilir. Yemek yemeyi de çok sevdiğinden bazen ameliyat için restoran sahiplerini özellikle seçtiğinden şüpheleniyorum. Şaka bir yana onunla İzmir, başka bir güzel şehir olur benim için.

Bir defasında yine İzmir’e gelmeden aradım ve bir restoranda buluşmak için sözleştik. Ama son anda arayıp gelemeyeceğini, çünkü bir trafik kazası sonucu beyin ölümü gerçekleşen ve organlarının tamamı bağışlanan bir gencin organlarının transplantasyonu için uzun sürecek bir operasyona gireceğini söyledi. O ve ekibi bir kişinin ölümü ile bir çok kişinin hayatını kurtarmış oldu.

Genelde gazetelerde, medyada araştırmacı doktorların başarı hikayelerini duyarız. Yeni bir ilacı ya da yöntemi geliştirdiğini duyduğumuz bu doktorlar daha çok bilim adamı olarak çalışırlar. Öncelikli amaçları genel sorunlara bir çözüm bulmaktır. Onların yaptıkları bu çok değerli çalışmaların her bir hastaya uygulamasını ise sahadaki doktorlar yapar. İkisi de son derece önemli ve birisi olmazsa diğeri olmayacak kadar vazgeçilmez pozisyonlar tabi ki. Çünkü yenilikleri geliştirmek kadar bunları takip etmek, öğrenmek, hastalarına uygulamak hatta sahadaki sonuçları geri bildirim yapmak çok ciddi bir sorumluluk, emek ve zaman gerektiriyor.

Mehmet sahadaki doktorlardan birisi. Her ne kadar kendisi tıp çevrelerince iyi bilinen,
ülkenin önde gelen endokrin cerrahlarından olsa da yine de büyük kitlelerce bilinmiyor ya ama elinin değdiği ve iyileştirdiği hasta sayısı binlercedir. Bu kadar stres dolu ve yoğun bir işi her bir hastaya güler yüzle ve özenle yapmak ve bir yandan da normal hayatını sürdürmek herkesin yapabileceği bir şey değil. Özellikle bizim ülkemizde, özellikle de cehaletin ve cahillerin cesaretinin tavan yaptığı, dayak yeme ya da öldürülme riskinin bile olduğu bir dönemde doktor olmak ancak çok seversen yapabileceğin bir iş. Mehmet tüm zorluklarına rağmen bu işin hakkını vererek yapan ama bence hakkını alamayan doktorlardan.  Bu yazıyı yazma nedenim tam da bu zaten, yani o hakkı kendi adıma teslim etmek.

Eşim Ayşegül de doktor, çevremizde doktor olan çok arkadaşımız var. Ama sağlık ile ilgili en küçük derdimizde aklımıza ilk gelen isim her zaman Mehmet’tir. Çünkü o hiç bir şeye üşenmez, hiç bir şeyden çekinmez, yapılabilecek ne varsa sonuna kadar ve en iyi şekilde yapar, yapamayacağı bir şey ise yapacak en doğru adamı bulur düşüncesi vardır bizde. Bunun bizim için nasıl bir rahatlık olduğunu anlatmama gerek yok herhalde. Hayatta en önemli varlığımız, sağlığımız der ve sonra iyileşince de unuturuz ya, işte Mehmet kendi sağlığından çok bizim sağlığımızı düşünenlerdendir.

Aynı hastanede ve bölümde çalışan ve kendisi gibi genel cerrah olan eşi Selda da, en az Mehmet kadar belki ondan da zor bir hayat yaşıyor. Çünkü her gün büyük sorumluluk gerektiren ameliyatlarının yanında, hem evlerinin bütün sorumluluğunu üstlenmek hem de iki kızlarını en iyi şekilde yetiştirmek ve okutmak gibi öncelikleri var.

Başarının parayla ölçüldüğü bir dünyada, önceliğini mesleki ahlak ve insanlara karşı sorumluluğuna verebilmek bence çok daha büyük bir başarı. Bu yüzden sevgili dostum, benim gözümde ve eminim ki binlerce hasta ve hasta yakınının gözünde yerin bambaşka, seninle gurur duyuyorum ve yaşadığım sürece duyacağıma da eminim.

Bu dünyada daha güzel günler yaşayacaksak bu senin gibi idealist ve örnek insanlar sayesinde olacak.

Categories: Bütün Yazılar, Biyografiler